هفته های آخر عمرش بود(اون موقع نمی دونستم)که توی تراس خونه روی اون صندلی لعنتی چرخدار نشسته بود،از ظاهرش بنظر میومد حالش زیاد خوب نیست.لباسمو پوشیده بودم که برم بیرون و ازونجاییکه خیلی اهل آرایش نبودم زمان زیادی رو برای آماده شدن تلف نمی کردم اما نمیشد از رژ لب بگذرم اونم از نوع قرمزش.منتها دو دل بودم چون باید از جلوش رد میشدم و می خواستم ماچش کنم اونم بشدت به ماتیک قرمز حساسیت داشت.دلمو زدم به دریا گفتم هرچه بادا باد.

کفشهامو پوشیدم و به سمت تراس رفتم،دستهامو جلوی دهنم گرفته بودم که خیلی رنگ لبهام معلوم نشه و با لبخند بهش گفتم میخوام برم بیرون زود برمی گردم بوست کنم؟

نمی تونست حرف بزنه اما نگاهم کرد،از همون نگاه های معروفش و کاملا متوجه شده بود که ماتیک پر رنگی زدم،گفتم پیشونتو بوس کنم قربونت برم،آره لبهام ماتیکیه مواظبم صورتت قرمز نشه.هیچی نگفت.

یک مکثی کردم گفتم خیلی پر رنگه؟خوب باشه یکم پاکش می کنم.دستمو مالیدم روی لبهام که از شدت رنگش کم بشه،حالا انگشتهامم قرمز شده بود‌.گفتم خوبه دیگه نه؟بازم فقط نگاهم کرد.

با خودم گفتم بهتره گندِشو در نیارم و برم.مثل یک بچه خرابکار که می خواد فرار بکنه گفتم زود برمیگردم همینجا بمون تا بیام.خداحافظ بابایی و رفتم.

این خاطره رو به این دلیل اینجا نوشتم چون امروز رفته بودم بازار گل و دیدن یک دسته گل میخک مینیاتوریِ قرمز منو حسابی به هیجان آورده بود و بلافاصله گفتم این رنگ ماتیک منه.(و البته حساسیت بالایی که بابام به رنگ قرمز و نارنجی داشت خصوصا بعنوان ماتیک،بهانه ای برای نوشتن این یادداشت شد.) بطور کلی عادت دارم با دیدن رنگ گلهایی که دوست دارم اونهارو در قالب رنگ رژ لب یا ماتیک تصور کنم که اصولا هم پیدا و تولید نمیشه.🙂

اینم اضافه کنم که:

توی زبان فرانسه به رنگ قرمز میگن قوژ،که در ایران به رُژ تلفظ میشه.رنگ قرمزی که برای لبها استفاده می کنیم دراصل مربوط میشه به آرایش فرانسوی(صورت بدون آرایش یا آرایش خیلی کم وطبیعی همراه با ماتیک قرمز)که رفته رفته اون سبک آرایش و استفاده از رنگ قرمز مد میشه و کلمه رُژ رایج میشه.

خلاصه که همیشه من و تمام گلهای قرمز دنیا و رژ لب های نارنجی و قرمز به یادتیم.