🔶️یاد داشت کوچک:پدرم همیشه دوست داشت من دکتر بشم،چون درسم خیلی خوب بود،من یادگرفتنو دوست داشتم و دارم.خیلی از معلم های راهنمایی و دبیرستانم فکر میکردن من پزشکی می خونم.ولی من از همون شش_هفت سالگی تصمیمومو گرفته بودم.نقاشی کشیدن عشق من بود.میگفتم‌من باید گرافیک بخونم.اگرچه که هنرستان انتخابم نقاشی بود اما چون معدل خوبی داشتم برای گرافیک انتخاب شدم.به پدرم گفتم مگه تو نمیخوای من دکتر بشم؟باشه.من درسمو تا دکترا ادامه میدم.(پدرم نه که مثل خیلی از بزرگترها گیرش دکتری_مهندسی باشه ها نه.میگفت از پسش برمیای،هنر قرتی بازیه😁حالا بماند که خودش یک صنعتگرِ هنرمند بود و خودش باعث شد من از ده سالگی خیلی جدی در مسیرِ هنر و طراحی و فرش قراربگیرم.)
اوایل راضی نبود تا رسیدم به دانشگاه،با رتبه درست حسابی قبول شدم،دانشجوییمم تلاش کردم توی کار خودم بهترین باشم.روزیکه پایان نامه رو دادم به استاد راهنمام که خیلی ازم راضی بود گفتم من باید مدیریت بخونم.گفت فکرمیکنی انقد آرتیست شدی بری سراغ یک رشته دیگه؟گفت همینجا ارشدو بخون بعدشم میتونی تدریس کنی،گفتم:نه.
هیچوقت یادم نمیره مدرک لیسانسو که گرفتم سر میز شام،مثلا میخواستم تشکر کنم و سورپرایز.از زیر میز یهو مدرکو درآوردم
و گفتم تقدیم بهت بابا.دستم خورد لیوان ابِ جلوش چپه شد😁داشت طبق معمول خمیرِ لای نونهارو درمیاورد.یک نگاه چپ بهم کرد،خشکم زد.گفتم وای ببخشید.
خندم گرفت،موندم چی بگم.گند زده شد در احساسات و ذوقم.ازم راضی بود می دونم،مطمئنم.اما رو نمی کرد.(سال نود)
یکسال بعداز دست دادنش (هزاروچهارصد)تصمیم گرفتم دوباره درس بخونم،در بدترین شرایط روحی،اما باعث میشد تکون بخورم،فکر کنم،تلاش کنم،حرف بزنم.پس ثبتنام کردم و خیلی جدی شروع کردم.آخرای درس تصمیم گرفته بودم کسب و کار جدیدمو راه بندازم که یک اتفاق،وسط زندگیم سبز شد(فعلا جاش نیست بگم)و همه چی پاشید.
امروز که مدرک بدستم رسید،یاد تمام اون لحظه هاو جنگیدن ها و کَل کَل با پدرم افتادم.دلم میخواست بود میگفتم بفرما،اینم از این.فقط یک مرحله دو ساله مونده،که اونم تموم میکنم چون بهت قول دادم و تمومش میکنم. (فقط کمی دیرتر)من آدمِ وسط راه بمونی نیستم.
و در نهایت من تلاش میکنم انسان خوبی باشم و به دیگران آزاری نرسونم.
#مریم_مقدسی#داستان#وبلاگ